(k 80-ćinam ukrainskeho sorabista prof. Wolodimira Motorneho)
Mnohe rěče na swěće
maja swoje korjenje
rozwite do žiwjenja
ludźi w´ wěkach čłowjestwa.
Tež naša rěč je korjenjata,
z prasłowjanstwa nam sobu data,
dźiwja něhdy, wusměšena,
mnohe razy zakazana.
Rěč je špihel našoh byća,
kótwica dźens našoh chcyća:
z njej wostać swójski abo nic
a wšo, štož njese tuta nić?!
Z njej my z duše spěwamy,
so w Božim słowje hrěwamy,
telko słowow wona ma,
zo lubosć z njej so žórlić da.
Začuwaš, zo naša rěč
chce přeco dale žiwa być?
Chce so rady dale dać
z dźiwom, kiž ma nan a mać.
Dźěći rěč najradšo ma,
w jich hubje wjes´le skakota,
tam nowe słowa twori sej
a hrajka z nimi dyrdomdej.
Kiž so z rěču zaběraja
z wobdźiwanjom husto praja:
“Tale stara waša rěč
ma sće swoju złotu syć
hóčkow, sukow, sekličkow,
kiž su z dawnych časow jow,
jako hišće hromadźe
w jednej rěči rěčachmy.”
Basnikowa wutroba
swoju rěč nět wobjima
a zajuska jej runjewon:
“W´ wnučkach dam ći nowy dom!”
napisane w rjanej meji 2009